Black Crowes is/was een redelijk unieke band met hun typische soulvolle, swingende seventies (blues)rock, die vooral op het podium kon uitmonden in lange uitgesponnen feestjes, uitpuilend van muzikaal vakmanschap. En dat gevoel wil My Dynamite op hun gelijknamige debuut nog eens even overdoen.
Oprechte beïnvloeding/aanbidding of schaamteloze kopie? Wie het weet mag het zeggen. Feit is wel dat de muziek op dit album niet alleen van de eerste tot aan de laatste noot aan 'die andere band' refereert, maar daarnaast ook bijna net zo stijlvol en griezelig goed wordt uitgevoerd. Aan de kunde van de uitvoerenden twijfel ik geen moment, en ook de swingende feel wordt zeker benaderd. Ik verdenk de band er zelfs van dat ze expres hier of daar eens een foutje hebben laten zitten om het geheel zo authentiek mogelijk te laten klinken.
Brutaliteit kan My Dynamite, naast muzikaal vakmanschap dus, dan ook zeker niet ontzegd worden. Want hoe simpel mijn constatering mag zijn dat we hier met een copycat (kraai?) te maken hebben, het album is absoluut goed genoeg om op eigen kracht te kunnen boeien.
De zang luistert aangenaam weg, in combinatie met de gitaartandem en de groovende ritmesectie levert dat heerlijke, toegankelijke niks-aan-de-hand swingende (hard)rock 'n' roll op. De typische koortjes en toevoegingen van de piano staan garant voor het gevoel van herkenbaarheid. Daarmee bevindt deze muziek zich op het kruispunt van meerdere muziekstijlen, maar altijd overgoten met een soulvol rock sausje. Voorzien van een authentiek geluid vormt dit album de ideale soundtrack voor elke seventies party, een volle dansvloer gegarandeerd.
bron : www.wingsofdeath.net